🟡ربات‌ها به‌طور کلی به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: ربات‌های فیزیکی (سخت‌افزاری) و ربات‌های نرم‌افزاری.
🟡ربات‌های فیزیکی، ماشین‌هایی هستند که در دنیای واقعی وجود دارند و از قطعات مکانیکی، حسگرها، پردازنده‌ها و عملگرها تشکیل شده‌اند.
🟡این ربات‌ها می‌توانند وظایفی نظیر جوشکاری، مونتاژ، حمل و نقل، یا حتی جراحی دقیق را انجام دهند.
🟡در مقابل، ربات‌های نرم‌افزاری (Software Bots) در بستر دیجیتال فعالیت می‌کنند و فاقد بدنه فیزیکی هستند.
🟡آن‌ها معمولاً در زمینه‌هایی مثل اتوماسیون فرآیندهای اداری، تحلیل داده، پشتیبانی مشتری و خزنده‌های وب مورد استفاده قرار می‌گیرند.
🟡نمونه‌ای از این ربات‌ها، «چت‌بات‌ها» یا «ربات‌های اتوماسیون فرآیند رباتیک (RPA)» هستند.
🟡از نظر معماری، ربات‌های فیزیکی نیازمند طراحی مکانیکی، سیستم‌های کنترلی و الگوریتم‌های پردازش حسگر هستند.
🟡در حالی که ربات‌های نرم‌افزاری بر پایه الگوریتم‌های برنامه‌نویسی، APIها، یادگیری ماشین و داده‌کاوی عمل می‌کنند.
🟡هزینه ساخت و نگهداری ربات‌های فیزیکی به‌مراتب بیشتر و پیچیده‌تر از نمونه‌های نرم‌افزاری است.
🟡در عوض، ربات‌های نرم‌افزاری به‌سرعت توسعه یافته و قابل استقرار در مقیاس بالا هستند.
🟡ربات‌های فیزیکی با چالش‌هایی نظیر استهلاک قطعات، محدودیت‌های حرکتی و تعامل با محیط مواجه‌اند.
🟡در حالی‌که ربات‌های نرم‌افزاری با مسائلی مثل امنیت داده، خطاهای منطقی و سازگاری با نرم‌افزارهای دیگر دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
🟡قابلیت تعامل انسان‌گونه در هر دو نوع ربات قابل پیاده‌سازی است، اما در ربات‌های نرم‌افزاری این امر ساده‌تر و مقرون‌به‌صرفه‌تر است.
🟡ربات‌های فیزیکی در صنایع تولیدی، پزشکی و نظامی بیشترین کاربرد را دارند.
🟡در حالی‌که ربات‌های نرم‌افزاری در حوزه‌های مالی، بازاریابی دیجیتال، آموزش و خدمات استفاده می‌شوند.
🟡ترکیب این دو نوع ربات، مانند ربات‌های فیزیکی هوشمند متصل به هوش مصنوعی ابری، آینده اتوماسیون را شکل می‌دهد.
🟡در نهایت، انتخاب بین این دو نوع ربات بستگی به نیاز، بودجه، و هدف مورد نظر دارد.
🟡درک تفاوت‌ها، به مدیران و مهندسان کمک می‌کند تا راهکارهای مناسب‌تری در طراحی سیستم‌های هوشمند اتخاذ کنند.
با رشد فناوری، مرز میان این دو دسته روزبه‌روز کمتر و همکاری میان آن‌ها گسترده‌تر خواهد شد.
🟡ربات‌های نرم‌افزاری و فیزیکی، هر دو ستون‌های اصلی تحول دیجیتال محسوب می‌شوند.